Uit onderzoek van het HIVA blijkt dat bedrijven die hun werknemers meer inspraak geven en meer betrekken bij de implementatie van nieuwe technologieën meer innoveren.
De analyse van het HIVA toont echter een veel groter verband met werknemersparticipatie. Wie zich betrokken voelt bij de implementatie van vernieuwingen, zal er sneller mee weg zijn én minder geneigd zijn om zich ertegen te verzetten.” Voor het hele artikel op HR Square klik hier. Uit het onderzoek, dat 28 landen bestrijkt, blijkt dat Belgische bedrijven het niet zo goed doen op het vlak van participatie.
Dit onderzoek bevestigt het belang van participatie voor verandering en vernieuwing. En dat is niet alleen zo voor technologische aspecten.
Wie laat jij meepraten?
In 'Long walk to freedom' beschrijft Nelson Mandela hoe bijeenkomsten verliepen onder het leiderschap van het koningshuis van de Thembu, het volk van Mandela. Alle Thembus waren uitgenodigd. “Everyone who wanted to speak did so. It was democracy in its purest form. There may have been a hierarchy of importance among the speakers, but everyone was heard: chief and subject, warrior and medicine man, shopkeeper and farmer, landowner and labourer. … The meetings would continue until some kind of consensus was reached.”
Toen ik enthousiast over deze vorm van democratie vertelde aan mijn zoon (toen tiener), vroeg hij me of echt iedereen mocht meepraten. Ik zei: ja, echt iedereen mag zijn verhaal doen en krijgt een stem.
Telkens opnieuw vroeg mijn zoon me: echt iedereen? En telkens opnieuw zei ik: echt, geloof me toch. Na de tiende keer of zo besefte ik: de vrouwen! De vrouwen zijn er niet bij. Gewoon over het hoofd gezien. (Nog beschamender is dat Mandela zelf verwijst naar het ontbreken van de vrouwen en dat ik dat blijkbaar niet onthield uit de eerste lezing.)
Welke zijn jouw blinde vlekken als het over participatie gaat?
Nelson Mandela (1994). Long walk to freedom. London: Abacus.
